De bioscoop
Parallelle werelden, de metafoor van de bioscoop.
Toen ik jong was en ik mocht naar de film, wat in die tijd een zeldzaamheid was, ging ik naar de bioscoop. In die tijd had de bioscoop maar één zaal. Je kocht een kaartje en ging naar de zaal toe. Bij de ingang was er meestal een mens met een lampje en die wees je de plek die voor jou was bepaald. Als de film je erg kon raken, was het even jouw werkelijkheid. Je werd verdrietig als er iets naars gebeurde, maar gelukkig waren het vaak feel-goods-films zodat je toch weer blij naar huis ging.
Als je nu naar de film gaat, ga je nog steeds naar de bioscoop. Alleen het gebouw is vaak groter geworden en bestaat uit meerdere zalen. En in elke zaal draait een andere film, parallel. En hier komt de link met parallellen werelden. Er draaien tegelijkertijd heel verschillende films. In de ene zaal kan een comedy draaien, in de andere een oorlogsfilm, of een fantasy, of een crimi, of een romantische film. Dat de films niet allemaal op de zelfde tijd beginnen heeft met logistiek te maken, bijvoorbeeld dat je niet nog meer staat te dringen bij de bar of uitgang .
Nu is de metafoor dat ons eeuwige bewustzijn, ( voor mij de ziel) een acteur is die het leuk vindt om rollen te spelen. Als ik aan mensen vraag wat het leuke van acteren is zeggen ze bijna allemaal: even iemand anders te spelen en te zijn. Inderdaad een acteur vindt het leuk om uiteenlopende rollen te spelen. En het gaat de acteur er niet om de goede als de held of de slechte te spelen, integendeel. Een goed acteur kan rollen spelen die totaal geen gelijkenis hebben met de acteur. Het gaat de acteur niet om goed of fout, het gaat de acteur om te ervaren en te spelen.
Een acteur is eigenlijk onkwetsbaar. Hij of zij kan in een film vermoord worden, en even later opstaan om met zijn moordenaar wat te van drinken en na te praten over het spel.
De acteur leeft in een dubbelbewustzijn. Hij ervaart de personage als werkelijk en speelt tegelijkertijd de rol uit.
De verantwoordelijkheid van de acteur is zich in te leven en dat uit te beelden. Te ervaren en die ervaring door te geven. De verantwoordelijkheid van de acteur ofwel van de ziel is op een speels manier een werkelijkheid te creëren. En dat hij daarmee in de spotlights staat is altijd meegenomen..
Vanuit de overlevering wordt deze materiële wereld de derde dimensie (3D) genoemd. Het probleem van de materiële derde dimensie, is dat wij zijn vergeten dat dit slechts één film is, tussen vele andere films. We zijn vergeten dat we acteurs zijn. Dat dit maar een van de vele rollen is, dat dit maar een fractie van ons bewustzijn is. En voor de acteur heeft de ene film maar zijdelings met de andere film te maken.
En voor zover we dat beseffen, het grootste deel van de mensen om ons heen lijkt daar helemaal geen notie van te hebben.
We zijn ons script vergeten en het besef dat we onkwetsbaar zijn als acteur (in feite als ziel).
Het gaat op zielsniveau niet om goed of fout, het gaat om ervaren en creëren. De acteur kan het thema van de film niet veranderen, wel daarin creatief zijn.
En de film waarin we spelen is geen prettige film, het is een film van tekorten, van aantrekken en afstoten, van geldingsdrang en uiterlijk vertoon, van onrecht en geweld.
Een film van zwaartekracht.
Het grote probleem is dat de rol onze hele werkelijk is geworden, dat de personage die wij spelen, onze hele identiteit is geworden. Met alle gevolgen en verantwoordelijkheden van dien.
We leven in een wereld waarin de betekenis die we hebben, afhankelijk is van erkenning en bevestiging. We zijn zo gesteld op die erkenning dat we die behoefte al dan niet bewust checken. En als we ons niet bevestigd weten, projecteren we de afwijzing. We voelen ons niet gekend door de ander.
Het probleem is dat we met onze verantwoordelijkheden gaan sjoemelen.
Vuistregel in in deze 3D, je bent verantwoordelijk voor jouw handelen als je iets expres of bewust doet.
Stel je voor dat iemand tegen je zegt: dat wat je laatst tegen me heeft me erg gekwetst, ik heb er niet meer van kunnen slapen. Ben je verantwoordelijk voor die reactie? Alleen als je iemand echt had willen kwetsen. Meestal heb je met een projectie te maken. Blijkbaar heb je iemand niet voldoende bevestigd.
De projectie is een ego-proces.
Maar je schuldig of verantwoordelijk voelen over de projectie van de ander is ook een ego-proces. Niet zo schadelijke voor de ander, maar meer voor je zelf. Ego-processen zijn conditioneringen in deze film.
Dat is de zwaartekracht in 3D.
Mijn advies is probeer neutraal naar ook jouw eigen (ego)-processen te kijken, zie ze als een systematische 3D-conditionering, de zwaartekracht en probeer de lading ervan los te maken.
De film is een speelveld om te ervaren en te ontdekken.
Elke film, zelfs een horror film en ook deze film, is een speelfilm.
Hoe speelser de acteur, onze ziel, in deze film acteert, hoe meer plezier iemand in dit leven krijgt.
Ik zie mensen die hun hele leven vast zitten in patronen, zo snel transformeren tot meer bewuste mensen. Ze voelen zich meer verbonden met zichZelf en weten zich gedragen of gekend.
En gaan het leven in deze wereld als een wonder gaat ervaren.
Stel je voor: je bent een creatieve geest. Een waar acteur, en dit is maar een van jouw vele ervaringen. Besef dat jouw transformerende en scheppende gaven er wezenlijk toe doen in de totaliteit van wat er is.
Jouw hogere missie is ervaren, is spelen, is creëren.
Jouw Universum te creëren.
En dat kan ook, of misschien juist, in deze onmogelijke wereld.
Zie het als een uitdaging.
Daar is deze film voor bedoeld.
<<<terug naar nieuwe dimensies